Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/58

się gospodarstwem. Gdy panowie przyszli na herbatę, zastali już wszystko gotowe, wedle swych nawyknień i gustu, nawet poranne gazety przy nakryciu i Kazię jak zawsze pogodną, prezydującą u stołu.
 Prezes rozpromieniony ucałował ją i zaraz się przy niej ulokował. Andrzej chmurny, nieswój nie wiedział, jak ją przywitać. Był jej wdzięczny, gdy mu pierwsza podała rękę, którą w powietrzu pocałował.
 — Jakże moja córuchna myśli dzień spędzić? — spytał prezes. — Bo ja jestem na twoje rozkazy.
 — Zdaje mi się, że warto odpocząć przedewszystkiem; — rzekł Andrzej.
 — Właśnie radabym tu znaleźć, po czem odpocząć. Czem właściwie mam się zająć? Ale — oto menu obiadu! Może moi panowie znajdą co do zmiany.
 — Ja dziś obiaduję na mieście! — odparł Andrzej — i wieczór mam zajęty.
 — Czasu ci zabraknie, a nie roboty, gdy złożycie wizyty! — rzekł prezes, odpowiadając Kazi.
 Oczy jej stały się żałosne.
 — Ach, wizyty to nie robota. Jabym chciała masę mieć obowiązków.
 — Hm, albo ja wiem, cobyś mogła robić poza tem — zafrasował się prezes.
 — Proszę mi tylko dać prawo, a ja już sobie sama wynajdę! — uśmiechnęła się.
 — Ależ prawo masz, dziecko, zupełną swobodę. Dom ten będzie pod samowładnem twem berłem.
 Andrzej wypalił papierosa i powstał.
 — Pożegnam już państwa do jutra. Idę do biura! — oznajmił. — Może mi ojciec przyśle tam konie na czwartą.
 — Na czwartą będą, ale mi je odeślij przed teatrem.
 — W takim razie proszę wcale nie przysyłać; i wyszedł, kiwnąwszy ledwie głową.
 — Tatku — rzekła zcicha, prosząco Kazia — poco tatko to uczynił. Konie mu posłać, niech w niczem nigdy nie uczuje przymusu z mej racji.