Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/64

 Biedny, poczciwy Szpanowski nie wiedział, komu poszły służyć jego pieszczone kasztanki.
 Andrzej wrócił do domu nad ranem. Nazajutrz przyszedł do herbaty zmęczony i rozdrażniony, czując, że powinien się usprawiedliwić, przygotowany na uwagę ze strony ojca, może na łzy Kazi.
 Ale prezes nie uczynił żadnej wzmianki, Kazia rozmawiała swobodnie, ignorowali go zupełnie. Dopiero gdy wychodził, ojciec rzekł:
 — Radlicz się o ciebie wczoraj wieczorem dopytywał. Zaprosiłem go dzisiaj na obiad; ano i do Dąbskich powinniście pojechać.
 — Tak prędko — poco? Można za parę tygodni.
 — Nie można. Tak wypada, a przytem forma musi być zachowana. Ludziom musicie się pokazać.
 — Ano — to odrazu to odbyć! Gdzież mamy bywać? — zwrócił się niecierpliwie do żony.
 — Skądże ja mam to wiedzieć? Panowie wybiorą dla siebie, a potem z sumy ja sobie wybiorę, co mi się podoba. Teraz służę wszędzie.
 Nie, wcale serjo i tragicznie nie traktowała swego losu. „Ja sobie wybiorę, co mi się podoba“, ukłuło Andrzeja. Rozdział stosowała tedy i co do siebie i dążyła jak on do swobody.
 Ruszył brwiami: mniejsza z tem!
 — Wizyty oddamy jutro tedy! — zdecydował; będziemy u Dąbskich, Morawskich, Hankich i Gostyńskich. Zresztą pustki; nikogo więcej w mieście niema.
 — Tak, tymczasem będzie dosyć. Jesienią trzeba będzie wybrać dzień na przyjęcia! — rzekł prezes. —
 Myślę, że piątek! — dodał po namyśle.
 Krew nabiegła do twarzy Andrzeja, zrozumiał myśl.
 — Piątki ja mam zajęte! — rzucił ostro.
 — Ano, zobaczymy! — obojętnie odparł prezes.
 Kazia wmieszała się do rozmowy.
 — Ja także jestem zdania pana — rzekła, zwracając się do męża. — Poco taki pośpiech? Ojcu