Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/70

hulanki nazabój, potem miesiące całe apatji. Losy Pożajska były tedy na czas dłuższy zabezpieczone. Mógł uspokoić hrabinę.
 — Dobre masz konie, hrabio, w tym roku? — spytał.
 — Dwa dobre, reszta śmiecie. Muszę wygnać trenera.
 I o tem słyszał już prezes oddawna, ale trener był zawsze na miejscu.
 — I ja mam nowe konie dla synowej — pochwalił się.
 Hrabia jakby nie słyszał. Rozparty w fotelu, był zupełnie duchem nieobecny. Po chwili otrząsnął się, roześmiał się dziwnie i wstał.
 — Mój łaskawco — przyjdę jutro, aby usłyszeć decyzję tej starej mumji na moje ultimatum. Czy Andrzeja znajdę w biurze, czy na Erywańskiej?
 — Żalim jest stróżem mego syna? — odparł prezes, uśmiechem pokrywając niesmak.
 Kołocki nakładał powoli rękawiczki, jakby czegoś jeszcze czekał.
 — Wie pan, co mi powiedziała pani Andrzejowa? Żem kaleka! To mi się podobało! Do miłego widzenia.
 I z tem wyszedł, jeszcze raz się roześmiawszy.
 Wsiadł do dorożki i kazał się wieźć na Srebrną, do biura, gdzie pracował Andrzej.
 Zastał go nad rysunkiem technicznym, zajętego bardzo poważnie; poza ścianą potężnym oddechem dyszały warsztaty, przez okno widać było podwórze i kotły.
 — A, witam! Cóż cię tu sprowadza? — zdziwił się.
 — Chcę zobaczyć, jak wyglądasz żonaty, i powinszować. — Wiesz ty? Musi być smaczna twoja żona, kiedy ja mam na nią apetyt.
 — Hm — to jestem od ciebie wybredniejszy, bo apetytu na nią nie mam!
 — Marnotrawco — pocoś ją brał zatem? Było mnie zawołać!