Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/71

 No, przecież nie sądzisz, abym brał żonę z tych, które się bierze bez sakramentu!
 — A teraz?
 — Co teraz?
 — Kiedyś tej formy dopełnił, a nie dbasz, inni mogą cię wyręczyć.
 Płomień uderzył do twarzy Andrzeja; zapaliły mu się oczy.
 — Nosi moje nazwisko. Zapominasz się!
 — Co znowu, nazwiska jej odebrać nie myślę — odparł cynicznie Kołocki. — Zresztą mamy dług. Pamiętasz Klarę? Zapowiadam ci, że się teraz za tamto skwitujemy.
 Gdybym cię nie znał, tobym się obraził. No, dosyć żartów. Na długoś przyjechał?
 — Albo ja wiem? Jak mi się podoba.
 — Przyjdziesz w piątek na Erywańską?
 — Jakto? Ty jeszcze tam tkwisz? Toś wołowina!
 — Zielona zazdrość wyziera ci przez oczy.
 A u ciebie żółta młodość. Nie lubię ogranych kart. Dobre to dla emerytów, do pasjansa. Nie — na Erywańską nie pójdę.
 — Byłeś u ojca?
 — Byłem i będę jeszcze często. Nie lękasz się?
 — Bynajmniej.
 — Źle robisz. Na twojem miejscu wymówiłbym dom. Śliczna jest twoja żona, a ty jesteś nosorożec.
 Andrzej brwiami poruszył.
 — Aleś figla spłatał! I pocóż się ożeniłeś? Nie jesteś bankrut ani parwena.
 — Tak wypadło. Dokuczyło mi piekło z ojcem i kawalerski bezład w domu! Teraz mam spokój!
 — Już ja się postaram, żebyś w tym spokoju nie spleśniał! No, bywaj zdrów — jadę do klubu. Chciałbym się zgrać do nitki, byłby to dobry prognostyk.
 Po odejściu mentora Andrzej znowu robotą się zajął, ale pierwszy raz w życiu myślał o żonie.