Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/72

 Zachwyt Radlicza był pustotą, może chęcią dręczenia pani Celiny, ale pochwała takiego znawcy jak Kołocki była czemś szczególnem. Może i on żartował z niego!
 Stało się jednak, że Andrzej zamiast o piątej, o czwartej złożył robotę i poszedł do domu.
 — Jest pan? — spytał.
 — Niema — odparł Jan mrukliwie.
 — A pani?
 — Nie wiem. Pani przecie usługuje Józef.
 Andrzej przeszedł salony, zajrzał do jadalni, zauważył, że na stole były śliczne kwiaty, i udał się na górę. Przebrał się chwilę pochodził po gabinecie, potem zapukał do buduaru żony.
 — Proszę! — odpowiedziała.
 Wszedł dobrze nie wiedząc, co ma rzec.
 Siedziała u okna nad stosem bielizny i szyła.
 — Ojciec wyszedł z budowniczym na chwilkę — rzekła, nie przerywając roboty. — Może pan głodny?
 — Nie. Wróciłem wcześniej — upał nieznośny tam w biurze. Codzień mnie głowa boli.
 — Niechże pan nie pali papierosów przy bólu głowy. Możeby pan wody sodowej wypił? — rzekła życzliwie, usuwając koszyczek z nićmi z kanapki i podając mu flakon z wodą kolońską.
 Usiadł, a gdy znowu zajęła się robotą, nieznacznie się jej przyglądał. Miała na sobie kostjum z jasnego batystu, bardzo skromny i przyzwoity, złote włosy, oplecione bez pretensji wokoło głowy, na ręce, migającej igłą, ślubną obrączkę. Pochylona, szczupła twarz miała jeszcze złotawy odblask wiejskiego słońca i wyraz poważnego spokoju. Nie mówiła nic, chcąc mu zapewne zrobić ulgę ciszą.
 — Jakim sposobem poznał dziś panią Kołocki? — spytał.
 Uśmiech przebiegł po jej twarzy.
 — To musi być chyba ludożerca, bo już ojciec na mnie za to napadł. Stało się to jednak bardzo naturalnie. Czytałam w gabinecie — on wszedł — nie uciekłam, nie przeczuwając niebezpieczeństwa, no,