Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/73

i rozmawialiśmy. Uczynił na mnie zrazu wrażenie warjata, oglądałam się za dzwonkiem na służbę. Potem się uspokoiłam, że to tylko próżniak, chorujący na oryginała i koniec.
 — Jest to specjalista od kompromitowania kobiet. Czyje imię przejdzie przez jego usta, ta już ma zachwianą opinję.
 — O, biedna opinja w takim razie!
 — Moim obowiązkiem jest panią ostrzec.
 — Dziękuję panu, ale wątpię, czy go zobaczę drugi raz w życiu. Dziś wieczór wyjeżdża.
 — Zostaje i będzie u nas częstym gościem.
 — Jeżeli pan z tem się zgadza, ostrzeżenie jest zbyteczne.
 — Jest to nasz dawny znajomy.
 — Tak, mówił mi o tem.
 — Jak mówił?
 — Że pana wychował w pojęciu światowem. Nawet się pytał, czy mi się jego uczeń podoba?
 — Mam nadzieję, że odpowiedzi nie otrzymał?
 — Nie jest przecie moim przyjacielem ani powiernikiem.
 Andrzej głowę oparł na poręczy kanapki i oczy przymknął. Buduar był od dziedzińca, więc względnie cichy.
 — Czy to prawda, że pani Janową oddaliła?
 — Jest zbyteczna. Jej zajęcie ja sama załatwię w godzinę, z wielką radością, że coś mogę robić. Może pan temu nie rad?
 — Ach — ja! Byłbym najszczęśliwszy, żebym mógł wcale w domu nie być! Wszystko mi jedno, kto tu rządzi. Tylko za Janową pójdzie Jan, a do niego przywykłem.
 — W feralny dzień zajęto to mieszkanie, bo zdaje mi się, że niejeden radby tu nie być! — odparła, składając robotę. — Może tu niegdyś było więzienie, i bakterje buntu jeszcze się gnieżdżą.
 Złożyła i sprzątnęła bieliznę, cichutko się ruszając i chodząc, potem przysłoniła firankę i wysunęła się z pokoju.