Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/78

 — Bo ja znowu jestem w rozpaczy, że nie mam co robić i myślę ogłosić się w Kurjerze.
 — Na jaką posadę? — zaśmiał się Radlicz.
 — Ależ, Kaziu, przecie nie mówisz tego na serjo? — przeraził się prezes, a Andrzej dodał:
 — Jeśli o to chodzi, to bez ogłoszenia się znajdzie. U Dąbskich spotkamy Ramszycową.
 — Ach, prawda! Ta panią porwie jak łup upragniony i wyzyska jak żyd szlachcica.
 — Kto to taki?
 — To jest miljonerka, Angielka, żona Ramszyca, tego od cukru, bo jest drugi od węgli. Biały Ramszyc i czarny Ramszyc, jak ich nazywają.
 Kobieta, na której określenie trzeba samych superlatywów, jest najbrzydsza i najelegantsza, jest najśmielsza i najswobodniejsza, i najnieskalańszej opinji i życia, jest złośliwa, jak chochlik, a nie obmówi nikogo, jest najskąpsza w domu, a najwspanialsza w potrzebach ludzkości. Zresztą jest osią i trybem wszystkich dobroczynnych i miłosiernych zakładów i temu tylko oddana!
 — Tatku, ja proszę o Ramszycową! — skoczyła Kazia do prezesa uszczęśliwiona.
 — Dostaniesz ją, dostaniesz. Jeszcze cię zamęczy i będziesz prosiła łaski! — śmiał się prezes.
 Radlicz spojrzał na zegarek.
 — O siódmej spotykamy się w Alejach!
 — Ach, to jedźmy — prosiła.
 — Każ zaprzęgać! — rzucił Andrzej do lokaja.
 Przeszli na kawę do salonu, i po chwili oznajmiono powóz.
 — Spotkamy całą Warszawę w Alejach. Będę pani ludzi nazywał, a pani mi ich charakteryzować! — zaproponował Radlicz. — Ubawimy się setnie!
 — No, nie, bo z tego urośnie plotka na milę! — zaprotestował Andrzej. — Już ja znam twój język.
 Wsiedli do powozu, malarz naprzeciw Kazi, i ruszyli.