Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/85

 — Andrzej powinien mu zatem dodać odwagi — zauważyła złośliwie.
 Wtem naprzeciw nich ukazała się Ramszycowa z ową malarką; prezes się ukłonił, ona stanęła, podała mu rękę.
 — Witam pana. Gdzie się prezes chowa, że go się nie spotyka? — rzekła swobodnie.
 — Siedzę w domu, bo mam młodą gospodynię.
 — To pana synowa! Proszę nas zapoznać!
 — Spełnię jej marzenie.
 — Bo co?
 — Bo mi ojciec mówił, że pani rada pracuje, a ja mam tyle wolnego czasu do ofiarowania! — odpowiedziała Kazia z prostotą.
 — Ślicznie, na czas i dobre chęci ja kupiec. — Biorę panią w antrepryzę. Jutro rano wstąpię po panią i zaprzęgnę do roboty! Załatwione. A teraz przedstawię pani moją bratnią duszę — panna Ocieska, pani Sanicka.
 Malarka ukłoniła się sztywnie, świdrując Kazię oczyma krytycznemi.
 Szli teraz wszyscy razem i Ramszycowa mówiła.
 — Ciekawam, jak też sobie pani pracę przedstawia?
 — Jako szczęście! — odparła szczerze Kazia.
 — Oho! Krótko i mocno! Podoba mi się pani.
 — A pani mnie.
 Roześmiały się.
 — Ona istotnie ma pasję do pracy! — wtrącił prezes.
 — To dobrze! Ludzie bez pasji warci co najwięcej szubienicy.
 — Oho, ho! — zaprotestował prezes — bywają pasje, warte szubienicy!
 — Nie — takim należy zawsze więcej honoru: kula w łeb.
 Zwróciła się do Kazi.
 — Ale niech się pani nie spodziewa w pracy ze mną towarzyskich przyjemności! Z zasady nie lubię stowarzyszeń, a tem mniej stowarzyszeń damskich.