Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/87

śmiech, ale z kim, mój Boże, z kim? Będę tu nocowała, żeby się dowiedzieć.
 — Cóż cię obchodzi jakiś Szmurski? — odparła obojętnie Kazia.
 — Nie wiesz? On jest po słowie z cioteczną siostrą doktorowej Downarowej. Łapali go przez trzy karnawały, teraz triumfują!
 — Więc co? Nie rozumiem jeszcze bardziej, co cię obchodzi narzeczony ciotecznej siostry jakiejś doktorowej. Czy ona ci krewna?
 — Ta jędza! Jeszcze może co? Alebym im dopiekła — możeby zerwali!
 — Pani Marto — troszczysz się i frasujesz o bardzo wielu! — rzekł sentencjonalnie Radlicz.
 — Idź pan — dowiedz się, kto tam jest z Lolem.
 — A co ja za to dostanę?
 — Obiecam panu, co pan chce.
 — Obiecam! — gwizdnął. — Anim taki młody, anim taki stary, aby mnie obietnice nasyciły.
 — Cyniku!
 — Do usług! — odparł z ukłonem.
 — Julku! — zawołała pani Tunia męża.
 Obejrzał się, ale kończył rozmowę z Andrzejem.
 — Ostatecznie tak, jak rzeczy stoją, wadjum złożyć trzeba i rudera zwali mu się na łeb. Ano, nie chciał mi wierzyć! Co ci trzeba? — spytał żony.
 — Lolo Szmurski jest tam, w gabinecie — wiesz?
 — Może być.
 — Ale z kim, żeby się dowiedzieć?
 — Zapewne z Kosecką! — odparł Andrzej.
 — Jakto? Jeszcze z nią nie zerwał? Ohydne. One są pewne, że to skończone!
 Andrzej ramionami ruszył.
 — Jeśli są pewne, to i dobrze. O co więcej chodzi?
 — Ach, żebym ja była pewna! Julku, dowiedz się.
 — Ani mi w głowie! — i dalej mówił z Andrzejem.