Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/90

 — Bohatersko pani nastrojona! — rzekł — może „Wacht am Rhein!“ potem lub „Marsyljankę“. Witam!
 Popatrzał na nią, tak że wesoła kobietka straciła rezon na chwilę; on dalej witał resztę towarzystwa. Pani Bella zaczepiła Radlicza:
 — Co mu jest? Wściekły! — szepnęła.
 — Poco mu pani nadeptuje na odciski?
 — Cóż ta żona?
 — Ano, widziała ją pani na dworcu.
 — Phi, nic nie mówi i nieładna.
 — Nie, nie ładna, bo śliczna!
 — Żarty, czy to dzisiejsza flamma? Byliście w Wilanowie? — mówiła Cesia.
 — Chciałbym z nią być w raju.
 — Radlicz, przebrany za trubadura! Pyszne! — parsknęła śmiechem. — Wiesz co, zbałamuć ją. Celina ci będzie wdzięczna.
 — Takich się nie bałamuci; zresztą Andrzej prędzej dostanie dymisję tutaj, niż się spodziewa.
 — Co ty za wzrok masz! Przed tobą nie chciałabym ukrywać nic!
 — Dziękuję, umiem to ocenić.
 — Bardzo mi przyjemnie. Co do twych obserwacyj więcej się domyślasz, niż jest dotychczas. Un peu de flirt par dépit!
 — Wszelka rzecz zaczyna się od początku!
 — Co takiego? — ozwał się za nimi głos pani Celiny.
 — Wszystko. Kwiat od korzenia, czyn od myśli, zdrada od przesytu.
 — Myli się pan w tem ostatniem; zdrada od miłości.
 — Dla drugiego?
 Uśmiechnęła się zagadkowo i poszła dalej.
 Radlicz się obejrzał po towarzystwie i rzekł:
 — Zatem Maks już nie bywa zupełnie? Un, deux, trois — capitaine et roi!
 — Ba, poco się żenił! — ruszyła ramionami.