Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/91

 — Co mi pani za melodramat opowiada. To się już ciągnie od pół roku. Znajduję, że był wielki czas skończyć tamto. Nie znam nic bardziej poniżającego człowieka jak miłość, dłuższa nad pół roku, a ten romans trwa pięć lat. Wielkie nieba, nie karzcie mnie za moje grzechy niczem podobnem!
 — Niema obawy! Myślę, że pan na tygodnie nigdy nie rachował.
 — Owszem, ale zastawy w lombardzie; miłości, nie! Albo brakuje kobiet!
 — Albo czy kobiety traktują pana na serjo!
 — Niech będą za to błogosławione, od pani począwszy!
 Dano hasło do kolacji. Radlicz podał jej ramię.
 — Czy to recydywa? — spytała ze śmiechem.
 — Nie, ale przy pani mogę myśleć o innej. To tylko wyrachowanie!
 — No, no — to już za wiele szczerości! — obraziła się, cofając rękę.
 — Woli pani recydywę? Służę! — odparł, patrząc na nią oczami satyra. Żachnęła się.
 — J’ai failli vous prendre au serieux! — odcięła i poszli razem.
 — A ta ostatnia? Jaka? — spytała u stołu.
 — Z nikim nigdy nie mówię o ostatniej, tylko z nią samą. Tem się różni od swych poprzedniczek.
 — A zatem odpowie mi pan za tydzień?
 — Zapewne... może pojutrze!
 Szydercza jego maska była niezbadana. Przez cały ciąg kolacji dowcipy jego latały z końca w koniec stołu, wzbudzając śmiechy lub oburzenie. Gdy towarzystwo przeszło do salonu, pani Bella, po chwili zamieszania, poszukała go oczyma — napróżno. Zniknął, z nikim się nie żegnając. Korzystał z praw człowieka, którego nikt nie brał na serjo.
 Gwiżdżąc, z rękoma w kieszeniach, krokiem człowieka, który się do niczego nie śpieszy, wyszedł na Marszałkowską i ruszył ku domowi.