Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/99

 — Ale — a toż ja miałem iść do jakiejś szewcowej. — Moje uszanowanie pani.
 — A ja muszę choremu oznajmić radosną wieść! — przypomniała ona także i rozeszli się.
 Staszek przyjął ją niespokojnem spojrzeniem.
 — Proszę jaśnie pani, pewnie ten nowy doktór kazał mnie do szpitala odwieźć.
 — Wcale nie, kazał cię do domu odesłać, bo ci tutejsze powietrze nie służy. Cóż, rad z tego jesteś?
 Chłopak usiadł na posłaniu; oczy mu pojaśniały.
 — Do dom! — powtórzył. — O la Boga, dziwo, że radbym, ale się wstydam i boję. Ośmieją mnie ludzie, a akonom spierze, a panu dziedzicowi jako oczy pokażę? Takem się rwał, upierał jechać, a ot i kwartału nie wysłużyłem.
 — Ale masz ochotę wracać?
 — Jakoże nie? Od tego smrodu i ciasnoty, i terkotu do naszych pól! Niech się jaśnie pani spyta ot tej kasztanki. Ino jej spytam: Lośka, chciałabyś do dom? to głowę odwróci i rży, i targa uździenicę! Ktoby nie chciał! Teraz u nas już pożęli i zwieźli, pachnie rola od oziminy, okrutnie głos po łanie idzie. Ino w konie i śpiewaj! O, Jezu!
 Podrywało go z posłania, policzki nabiegały krwią.
 — Wrócisz, Staszku, wrócisz! Czemuś mi pierwej nie powiedział, że ci tu źle? Dawnobym cię odesłała.
 — Wstyd mi było przed ludźmi i przed jasną panią. Mocowałem się, myślę, jaśnie pani jednako się nudzi i cnie, a przecie nie wraca.
 Uśmiechnęła się, a on, ośmielony, mówił dalej:
 — Jak tu ludzie żyć mogą, to ja cale nie rozumiem. Toć tu zaduch, chleb i woda śmierdzi, w głowie się przewraca od hałasu, toć tu trawa rosnąć nie chce, pies nawet nie szczeka, a koń jak parsknie, to ino ze wstrętu od tego kurzu i dymu. Kamieni nakładli nakładli, nastawiali, jakby kryminał!
 Ludziska też blade, brudne, niewesołe. Jak sobie nawet podpije, to ino klnie. Juści prawda, co mi nie-