„Nulli episcopi vel clerici in ecclesia conviventur, nisi forte transeuntes hospitiorum necessitate illie reficiantur. Populi etiam ab huiusmodi conviviis, ąuantum fieri potest prohibeantur“.[1]
Podobnie uchwala II. synod Orleański, kanon 12: „Ne quis in ecclesia votum suum cantando, bibendo, vel lasciviendo exsolvat, quia Deus talibus votis irritatur potius quam placatur“. Kościół zakazuje ich później tu i ówdzie, znosi je w XV. wieku sobór w Bazylei odbyty. Mimo to akta synodu prowincyjonalnego medyjolańskiego mówią, że w XVI. w. jeszcze zastawiano stoły na Boże Narodzenie, Zielone Świątki i inne dnie: synod zaleca jałmużnę, ale zarazem zniesienie agap. W Rouen, na Wielkanoc, po dziś dzień podają w kościele ciasteczka i wino na tacy; ma to pochodzić od św. Ansberta, biskupa, o którym bijograf pisze, że dawał agapę ludowi w swoim kościele po Komunii św. w dnie uroczyste i sam służył do stołu ubogim. Może tu ktoś zrobić uwagę: Abusus non tollit rectum usum rei: ergo tollatur abusus sed servetur usus; jeżeli agapy, popierane zrazu przez Kościół, w rzeczy samej były rzeczą piękną i chwalebną, dlaczegóż je Kościół, choć miał nawet do zreformowania ich powody, zniósł zupełnie? Odpowiadamy, że tak nie jest; agapy, jako takie, zniesionemi zupełnie nie były nigdy; zakazano ich tylko odbywać w kościele. Twierdzenie nasze popiéramy i nauką i praktyką.
W Sakramentarzu Gielazyjusza ks. III. rozdział 48, znajdujemy trzy modlitwy za tych, co spra-
- ↑ C. 5. D. 42
