Kornelijusz Tacyt w epilogu bijografii Agrykoli, owém arcydziele i wzorze prac tego rodzaju, pisze: „Forma mentis aeterna, quam tenere et ex primere non per alienam materiam et artem, sed tuis ipse moribus possis“ t. z., iż sposób myślenia, zamiary i chęci nasze potrafimy okazać na zewnątrz a nawet i uwiecznić tylko w naszych zwyczajach i obyczajach, słowem w postępowaniu naszém.
To téż jeżeli bijografowie do drobnych szczegółów, tyczących się życia osoby, o któréj piszą, wielkie przywiązują znaczenie i zastanawiają się nad niémi, częstokroć w całych osobnych rozdziałach, to cóż dopiéro mówić o zwyczajach, tradycyjach i obrzędach, przechowywanych od narodów poszczególnych przez wieki całe? Jednakowoż ta dawność i to ich rozpowszechnienie sprawiają, iż badania podobnego rodzaju są dość trudne. Jeżeli niełatwém jest dotarcie do ich piérwotnego źródła, zbadanie przyczyny ich powstania i celu, do którego osiągnięcia służyły, to jeszcze trudniejszém jest przedstawienie zmian, jakim ulegały w postępie czasu, dodatków, którémi je późniejsze pokolenia wzbogacały, a z których żaden nie jest bez znaczenia. Pomimo tego, przedmiot badań onych, nasuwając te trudności, jest zarazem
