Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/116

drugiej izby za Łucą, stały przy uchylonych drzwiach, słuchały, gadały źle:
 — Chwalidupa.
 — Zobacz te giry, na tłustej kobyle jeździł.
 — Na tłustym wieprzku.
 — Brzuch jak bania.
 — Kłaki na łbie jak pieluchy.
 — Świński blondas.
 — Czochra się o stół jak wieprz w klatce.
 — Siąka, kwiąka.
 — Ślipska ma jak dwa ślimaki.
 — Ciulika pod tym brzuszyskiem całkiem może nie mieć.
 Chichotały.
 — Idzie gdzieś.
 — W dupę na raki po kąsek tabaki — krzyknęła Łuca i znów zatrzasnęła drzwi, bo szedł do nich i teraz pukał, podrapywał błagalnie.
 — Ale.
 — Chce mu się czegoś.
 — Ale!
 — Brzuch se przedtem obstrugaj!
 — Heblem.
 — Nos obkróć.
 — Klupkiem.
 Słyszały, jak odchodzi, i znów uchylały drzwi. Usiadł przy stole i gadał z ojcem. Patrzyły na jego plecy i śmiały się głośno, ale ojciec na nie popatrzył, może i nie to, uniósł tylko głowę ponad ramieniem Mieciuchny — i przycichły.

 Robiły aż do ćmoku, a i potem jeszcze nie ustawały. Hakały kartofle, bo ojciec raz przylazł tu i od razu z wielką złością zagnał je do roboty. Mroczniało już, a one ciągle jeszcze zażarcie darły hakami zielska, choć już prawie nic nie było widać.