Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/118

i Pawluś przestał śpiewać. Wzięły haki pod pachy i ruszyły, on za nimi.
 — Pawluś, a po co żeś tak przyszedł o ćmoku? — pytała Łuca i zaczęła się śmiać. Mruknął coś.
 — Naparstek żeś zgubił?
 — Nie — powiedział. — Co to, to nie.
 Ula położyła sobie hakę na ramionach, szeroko rozłożyła ręce na stylisku i szła, nic nie mówiła, nie patrzyła nawet na niego, choć szedł koło niej. Łuca i Natala przygadywały:
 — Powiedziałbyś coś.
 — Ale co? — pytał bezradnie.
 — Co do śmiechu.
 — Nie mogę tak na idący.
 — To se przykucnij — powiedziała Natala i śmiała się, za nią Łuca, a potem on sam też.
 Doszły już do wrót, a on jak szedł, tak i zabierał się iść dalej.
 — Pójdziesz to z nami? — upewniła się Łuca. — Naharowały się my, nie chciałeś pomóc, to teraz prosto do łóżka idziemy. Jak chcesz z nami...
 — To ja z wami nie — powiedział przestraszony i skręcił za stodołę. — To ja sobie...
 Umyły nogi pod studnią, a potem w kuchni, gorącej i ciemnej już, zjadły trochę chleba, popiły mlekiem, ciepłym jeszcze, poleciały spać.
 Ula słyszała, jak usypiają, oddechy cichną i prześcieradła, poduszki, sienniki przestają szeleścić, gdzieś w ciemnym kącie izby skrobie coś, świerszcz może jaki ukryty w ścianie, a może nawet nie w izbie, w sadzie osika dygocze szorstkim, bezustannym drżeniem, w wielkiej letniej ciszy w chlewie poruszy się krowa, dźwięknie łańcuchem. Wybuchnie nagły chrap ojca, jego złe mruknięcie przez sen. Potem w oknie, w księżycu łagodnym i żółtym jak woda na dnie glinianki, pojawia się on. Nie prze-