Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/125

tu co, to kopyścią po łbie. I nie wychodzić mi z izby. Zrozumiane?
 Kiwnęły głowami wszystkie, a on obejrzał je sobie po kolei i wyszedł. Ustały jeść, czekały. Krzątał się w sieni, potem słychać było, jak pompuje rower. Jadły jeszcze pomału, pomalutku, żeby aby co robić. Zerkały w okno. Ujrzały wreszcie, jak prowadzi rower, rozpędza się i wskakuje na siodełko, niepewnie mija wąską furtkę. Wstały teraz szybko i poleciały do drugiej izby. Gadały:
 — Co też babusia chcą...
 — Z takimi chłopami przyszli...
 — Mówili przecie, kawaliry do nas...
 — I co będzie?
 Nie wiedziały. Stłoczyły się przy oknie, z tej strony, skąd widać było babusine skrzydło domu, ale ciemniało już mocno, ledwie co widniało na tle nieba. Tyle że siedzą jeszcze przy tym wystawionym przed sień stole i gadają, a właściwie gada babusia Roguźna. Cicho otworzyły okno, ale nie było słychać. Zniechęcone wróciły do kuchni.
 — Mama, a babusia nie mówili nic?
 — Babusia do mnie nic nie mają.
 — A do kogo?
 — Do was.
 — Do taty nie?
 — Do was aby.
 Nie mówili nic.
 — Co z nami będzie — powiedziała Natala. — Jak babusia mają do nas co, to tata będzie też miał, jeszcze więcej.
 — Ciii — szepnęła Ula. — Idą...
 — Ja sobie pójdę — szepnęła Łuca. — Po co kto ma mieć co do mnie.
 — Nie kazał — odezwała się matka też szeptem. Nie słuchała, wyskoczyła do sieni i na oślep, obija-