Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/174

razem. Nawet nikt do nas nie przychodzi. Nic się nie może stać.
 Podeszła do łóżka i spod pierzyny wyciągnęła pończochy.
 — Jak byłam wczora u krów, to był tu ktoś.
 — Listowy.
 — Po co?
 — Przyniósł pismo z urzędu o podatek.
 — Pokaż.
 Włożył ręce do kieszeni.
 — Nie wiem, co żem z nim zrobił.
 — Cyganisz. To żeś ty napisał list. Wydać mnie chcesz i zgubić.
 — Nie wydałżem cię przez tyla lat.
 — Ale tera chcesz.
 Przyklęknęła przy piecu i zabierała się do rozpalania ognia.
 — Nie rób — powiedział. — Trzeba wyćpnąć gnój od krów.
 — Trzeba przecie coś jeść.
 — Ty to aby kawusia, chleb z masłem! Żarłabyś i żarła, swojego kołtuna żywiła. Młócić trzeba, ksiądz tego tam za ciebie nie zrobi.
 Wstała i zawiązała chustkę.
 — No to chodźmy.
 Weszli do stodoły; wlazł na sąsiek i zrzucając snopki, skrzeczał:
 — Jak tak będziemy robić, to nigdy tego nie skończymy! Nigdy! Żyto myszy zjedzą, plewy nam ostawią!
 — I tak ci się wszystko na łeb zwali! I tak! Choćbyś ręce urobił, choćbym ja sama je sobie po łokcie urobiła... Przekleństwo boskie jest nad nami...
 — Już ty mnie Bogiem nie strasz! Wtedy toś o Panu Bogu nie pamiętała, a teraz to ino Bóg, Bóg!