Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/218

 Dziecko rozpłakało się płaczem cichutkim jak jęk komara.
 — Trzeba by coś — rzekł ten, który liczył cielęta.
 — Trzeba by...
 Zastanawiali się chwilę.
 — Żeby nie płakało...
 — Gdzie się to mu nie urodziło...
 — Może ustało? Leć, przyzwij kobiety.
 — Ale tam, leje, jak lało.
 — Zaśpiewać mu może?
 — Głupiś, to przecież całkiem małe...
 Stali zafrasowani. Kobieta uciszała dziecko.
 — Może... — ozwał się znów któryś.
 — Cicho — wyszeptał mąż kobiety. — Cicho. Idą...
 Zamilkli, poprzez cichnący płacz dziecka przebijały odgłosy zbliżających się kroków.
 — Ucisz go, Mario, ucisz go... A wy idźcie na swoje miejsca.
 Nie poruszali się ciągle jeszcze.
 — Czy oni muszą... Czy oni nie mogą nie przyjść? — zapytał najstarszy.
 — Czy nie możemy nic... nic?
 — Nie może się stać coś innego?
 Zbliżali się wszyscy ku niemu.
 — Jest nas siedmiu chłopa.
 — Zabarykadujemy drzwi.
 — Kamieniami rozbijemy im głowy.
 — Zagubimy ich w puszczy.
 — Nie — powiedział mąż kobiety. — Nie.
 — Ty tak mówisz? — krzyknął najstarszy z nich. — Ty, ojciec?
 — Stańcie na swoich miejscach — zmęczonym głosem powiedział mężczyzna.
 Kroki zbliżały się... Nasłuchiwali w milczeniu. Kobieta zerwała się nagle spod skór.