Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/35

 — Kiedy tam on niczego złego nikomu nie zrobił — powiedział Sylwuś.
 — A psom, co? — zapytałem.
 — E, psy...
 — Wiesz co — powiedziałem. — A wiesz co? A jakbyśmy tak do jego chałupy poszli, co?
 — A on? — powiedział Sylwuś z namysłem. — Kiedy mówią, że dusza to tak od razu nie odchodzi...
 — E tam, w południe...
 — No, to wio...
 Polecieliśmy drogą przez wieś i kurz robiliśmy taki, że jeden drugiego nie widział. Ciężko było, więc dalej szliśmy rowem po trawie. Na krzyżówce spotkaliśmy Zośkę, gnała kozę.
 — Gdzie to? — zapytała nas.
 — Tak sobie — powiedział Sylwuś.
 — A dokąd tak sobie?
 — A czegoś taka ciekawa?
 — To pójdę z wami.
 — Za nic — powiedziałem. — Z kozą? Jeszcze co.
 — Kozę uwiążę na kołku.
 — Niech idzie — mruknął do mnie Sylwuś. — Zawsze to...
 Wiadomo było, co miał powiedzieć, pieter go brał i wolał, żeby nas było więcej.
 — Do Burtka idziecie? — Zośka już uwiązała kozę.
 — A może i... — powiedziałem.
 Łyknęła ślinę.
 — To chodźmy.
 Poszliśmy miedzą, przez nie zsieczone jeszcze żyta. Doły były blisko i nie chciało mi się nic mówić. Tata mówił, że kiedyś to w tym miejscu rosło żyto, ale potem zaczęli stąd wywozić glinę i żwir — i tak zrobiły się doły. Teraz już nikt żwiru ani gliny stamtąd nie brał — pewnie przez to, że osiadł tam Burtek. Jego gliniana chałupka, całkiem jak psia buda, stała