Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/36

w kącie Dołów; dwie ściany Dołów były zarazem ścianami Burtkowego domu.
 Chałupa była otwarta na oścież, tyle widziało się już z góry. Patrzyłem długo w tamtą stronę, ale nic się nie ruszało. Zaczęliśmy schodzić ze zbocza. Zośka wrzasnęła.
 — Co? — zapytaliśmy obaj z Sylwusiem równocześnie.
 — Coś mi błysnęło... od Burtka. Boję się...
 — Może... — powiedział Sylwuś. Nie skończył, tylko popatrzył na mnie chytrusek. Chciał, żebym ja powiedział, aby potem wszystko na mnie zwalić. Najpierw nie mówiłem nic, a potem powiedziałem:
 — Bujda. Idziemy.
 Zrobiłem krok i nagle mi też błysnęło coś w oczy. Nie umiałem ruszyć się z miejsca. Ale w końcu spojrzałem w stronę Mikusiowej chaty. Śmiać mi się zachciało: to był odblask słońca w szybie!
 — Co? — zapytał Sylwuś.
 — Nic — powiedziałem i szybko poszedłem naprzód. Sylwuś i Zośka wlekli się parę kroków za mną.
 — Co się grzebiecie? — powiedziałem im.
 — Bo tak gonisz — mruknęła Zośka.
 Stanęliśmy przed drzwiami chałupy. Były otwarte, ale w środku było ciemno.
 — No, kto pierwszy? — zapytałem.
 Nie mówili nic.
 — Stracha macie? — zapytałem. — No to ja...
 Wszedłem. W izbie było ciemno i pusto, śmierdziało czymś. Stał tu tylko stół, pod ścianą wyrko z wysypującą się z siennika, przetartą na sieczkę słomą — i nic więcej, jakby wszystko inne Burtek wziął ze sobą do grobu. A nic nie wziął, sam widziałem. Pociągnąłem nosem i zrozumiałem, co to był za zapach. Pachniało psami, jak to u psiarka.