Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/37

 Sylwuś i Zośka podeszli trochę bliżej. Stanęli u progu.
 — No i co, pietrasy? — powiedziałem im.
 — E, ty — powiedział Sylwuś. Zjadłby mnie, taki był zły. Wyszliśmy przed chałupę.
 — Taki tam Mikuś — powiedział Sylwuś.
 — Taki-jaki, a portkamiście trzęśli! — powiedziałem.
 — No — na to Zośka (te Smoliki wszystkie są przemądrzałe, do najmniejszego — mówi zawsze tata do mamy). — Tyżeś jest syn grobowego, to czego masz się bać? Stale żeś na smętarzu...
 — Pewnie, że się nie boję. — Wszedłem do małej szopki, która stała obok Burtkowej chałupy. Leżało tu parę snopków świeżej, jeszcze nie omłóconej słomy. Siadłem na jednym; potem weszli Sylwuś z Zośką i też usiedli.
 — A iść w nocy na smętarz to byś się bał — skoczył na mnie Sylwuś.
 — W nocy po smętarzu chodzą duchy.
 — A wuj Staś to był w nocy na smętarzu — nie dawał mi spokoju Sylwuś.
 — Głupiś — powiedziałem. Przypomniało mi się, co tata zawsze, a nawet dziś jeszcze mówił o tym i dodałem: — Albo ten twój wuj Staś cygani.
 — Jak Boga, był — przysięgnął się Sylwuś. — Ja bym też poszedł — spojrzał na Zośkę. — Ale nie sam.
 — Ja tam nie pójdę — powiedziałem.
 — Ano przecież, ty — pogardliwie uśmiechnął się. — Niby to grobowego syn, a boi się, jak... Sikam na to — powiedział, odszedł dwa kroki i zaczął sikać. Zacisnąłem zęby ze złości.
 — Mówi się: zrobię siusiu — poprawiła Zośka Sylwusia.