Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/38

 Mama mnie też zawsze to mówiła, ale na złość jej powiedziałem:
 — Głupiaś! W nogach śpisz i liśćmi się przykrywasz, co tam możesz wiedzieć.
 — Tyś głupi — odszczeknęła mi się Zośka.
 Chwilę nic nie mówiliśmy, patrzyliśmy tylko, jak Sylwuś sika.
 — A ja mam nie taką siuśkę — powiedziała Zośka.
 — Pokaż — zainteresował się Sylwuś.
 Zośka podniosła sukienkę. Miała naprawdę nie taką. Sylwuś dotknął palcem najpierw swojej, a potem jej siuśki.
 — O, patrz — powiedział.
 Siedzieliśmy i patrzyliśmy z Sylwusiem na jej siuśkę, a ona patrzyła na Sylwusia. Długo tak patrzyliśmy i jakoś dziwnie było tak patrzeć, nie chciało się nic mówić. Potem, nie wiem dlaczego, Sylwuś nagle opuścił nogawkę i Zośka zaraz też opuściła sukienkę.
 — Pokaż jeszcze — powiedziałem. Bardzo mi się chciało patrzeć jeszcze.
 — Phy, a na smętarz boisz się iść — wzruszyła ramionami Zośka.
 — Myślisz, że nie pójdę — powiedziałem. Nie patrzyłem na Sylwusia, tylko na nią, i bardzo mi się chciało, żeby podniosła jeszcze sukienkę.
 — Jak pójdziecie, to pokażę — powiedziała Zośka.
 — To gut, idziemy — powiedziałem do Sylwusia.
 Wracaliśmy nic nie mówiąc i nie patrząc na siebie. Przypominał mi się smętarz i trząsłem się ze strachu, ale zaraz przypominała mi się też Zośka i znów bardzo mi się chciało, żeby jeszcze raz podniosła sukienkę. Sam nie wiem, czemu tak mi się tego chciało.
 Po południu pognałem krowy. Byłem bardzo zły