Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/48

 — Nawet za cyc nie ułapisz. Nie robota.
 — Jak już do starych, to z półlitrem.
 — Ba! Wtedy stary sam ci Helcię do łóżka włoży.
 — A potem przed księdza zaprowadzi.
 — To chodźmy pod krzyż — zaproponował mały. Wołali na niego Cwerg. Teraz wiercił się w miejscu, chciało mu się czegoś.
 — Chodźmy — niecierpliwił się.
 — Po co?
 — Może Łukaszka znów garnki będzie tłuc?
 — Co noc nie da rady, garnków nie starczy.
 — Łukasz pewnie tam już ją złoił za garnki.
 — Zresztą krowa już jej się ocieliła. Po co miałaby jeszcze garnki tłuc?
 Umilkli.
 — No, chodźcie, chodźcie — krzyknął mały. W jego głosie była histeria.
 Poruszyli się nerwowo.
 — Dokąd?
 — O tak! Dokądś!
 — No to chodźmy — leniwie rzekł ten z bardzo jasnymi włosami. Powoli poszli środkiem drogi.
 — No i co z łażenia? — oburzył się ten, który miał papierosy. Przystanęli. — Dość mam tego w zwykły dzień. Lepiej się wyspać.
 — Zgnijesz od tego spania.
 — To co?
 — Jak to co?
 — Co robić?
 — Wiecie co? — rzekł mały, który długo milczał. — Jakiś pies łazi do Ignacowej suki, gzą się po całych nocach, Ignac nie może zmrużyć oka. Kundel sprytny, Ignac za nic nie może mu dać rady. Wczoraj w spółdzielni obiecał pół miecha, jak mu kto tego psa ucapi.
 — To i co?