Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/79

 — Odejdźcie stąd, Heniek, odejdźcie stąd. Nie macie tu czego szukać.
 — Dobra — powiada Heniek. — Tyle że pójdziemy stąd z tą twoją. Mów jej, żeby szła z nami.
 Kobieta patrzy na nich. Nie mówi nic.
 — No co? Nie idziesz z nami? Twój chłop chce ci powiedzieć „dzień dobry”.
 — Idźcie stąd — krzyczy kulawy. — Wynocha stąd.
 Heniek podchodzi do kobiety i dotyka jej ramienia. Kobieta wali go pięścią w gębę.
 — Za smarkaty żeś, żebyś miał mi co mówić.
 — Do kurw nigdy żem nie był za młody — mówi Heniek, a tamci rechoczą.
 Kulawy napina się nagle, jego kryka furkocze w powietrzu i wali się na łeb Heńka. On krzyczy, tamci doskakują do kulasa przez stół, zwalają go na ziemię, grzmocą go pięściami, potem nogami, ucichłego. Zostawiają go tak i biegną do Heńka, który szamoce się z kobietą.
 — Zostawcie mnie! — krzyczy ona. — Zostawcie.
 Wczepiają się w jej kudły i wyrzucają za drzwi. Nie ucieka; z powrotem drze się do izby. Wykręcają jej ręce i przez podwórze wloką do bramy.

 Siedzi przy stole i koniuszkami wskazujących palców usiłuje z obu stron dotknąć brzegu talerza. Nie udaje mu się zgrać ruchów, raz jednym, raz drugim paluchem dziabie w skraj talerza, skorupa przechyla się i dygocze, hula po stole w grzechotliwym tańcu.

 Nic im nie powiedział, jemu ani jej, swojej kobiecie. Nie mógł, i to było tak dziwne, ten strach i niemoc, tak sprzeczne z tym, co sobie dotychczas