Strona:Marja Kossak-Jasnorzewska - Zalotnicy niebiescy.djvu/43

blisko kasyna. Naokoło będą samoloty jeździć piechotą Poetycznie — jak duże białe ćmy o drżących skrzydełkach. Tylko proszę nie życzyć tam czasem Andrzejowi szczęśliwej drogi... I nie machać chusteczką.
 LOTKA Dlaczego?
 KOBUZ Ukrywając uśmiech. Mamy taki przesąd „My lotnicy“. Pije do bufetowego. No, cóż? A lotnisko podoba się pani?
 LOTKA Kapryśnie. Lotnisko bardzo — ale lotnicy nie dosyć grzeczni... Jedni żartują ze mnie a drudzy wzdychają nademną... Wskazuje Jastramba.
 NIEBOROWSKI Stojąc wciąż z talerzem przed Lotką, rycerski. A ja?
 LOTKA A pan — to jest taki wąż, który kusi Ewę! Tem jabłkiem!
 NIEBOROWSKI Zawstydzony odchodzi, stawia talerz na bufecie. Gdzieżbym śmiał!
 KOBUZ Coraz weselszy. A jeśli to prawda, to ich za karę przeniesiemy do materjałówki, tam będą liczyli mundury i bryzgali atramentem w kancelarji...
 LOTKA To przecież bezpieczniej. Może pan tam wsadzi Andrzeja, proszę bardzo.
 KOBUZ A pani tak się boi śmierci? My lotnicy W stronę bufetowego uważamy, że to osoba poczciwa z kościami... ha, ha, ha! z kościami!
 LOTKA Z grymasem. Fe! Pan myśli o szkielecie! Nie lubię!
 KOBUZ Więc pani tak mało dba o karjerę narzeczonego?
 BUFETOWY Przepraszam, że się wtrącam, ale jest jeszcze bezpieczniejsze miejsce, proszę panienki: oficera żywnościowego.
 KOBUZ Bo na tamtem stanowisku mogą gentlemana