Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/100

wykonałeś moją myśl, budując ten motor. W ten sposób nasze zasługi i trudy równoważą się.
 Brown zaciął usta. Widząc, że opór na ten temat jest bezcelowy, skierował całą uwagę na aparat, który przy każdym obrocie drgał i rzucał się, jakby miał spaść ze stołu.
 — Świetnie, nieprawdaż? — spytał zachwycony Pericord.
 — Zadowalniająco, — poprawił flegmatycznie Anglik.
 — Źródło sławy!
 — Źródło bogactwa!
 — Imiona nasze wsławią się, jak imiona Mongolfierów.
 — Spodziewajmy się raczej, że staną obok imion Rotszyldów...
 — Ależ, co znowu, panie Brown! Pan zbyt prozaicznie zapatruje się na rzeczy. Największą naszą nagrodą będzie uznanie ludzkości.
 Brown wzruszył ramionami.
 — Jeśli o sławę chodzi, to chętnie odstępuję panu swoją część. Jestem, jak pan widzi, człek praktyczny, materjalista. No, a teraz musimy wypróbować ten pański wynalazek.
 — Gdzie?
 — O tem właśnie zamierzałem pomówić z panem. Musimy bezwzględnie zachować w wielkiej tajemnicy sekret wynalazku. Tu, w Londynie, jest niemożliwością. Ach, gdybyśmy posiadali jakieś odpowiednie, ustronne miejsce!
 — Wypróbujmy aparat poza miastem.