Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/107

tonęła w ciemności, jeno słaby promień księżyca, wdarłszy się przez wąską szparę, drgał na potężnych skrzydłach maszyny.
 — Oddasz patent?
 Milczenie.
 — Zwrócisz mi, czy nie?
 Milczenie. Żadnego szmeru — prócz chrapania i zgrzytania maszyny.
 Z sercem przejętem trwogą Pericord począł szukać po omacku w mroku koło siebie. Wreszcie palce jego dotknęły czyjejś ręki. Ręka ta była nieruchoma. Wtedy gniew jego przeszedł w przerażenie, Potarł zapałkę, podniósł lampę, i zapalił. Brown leżał wyciągnięty na ziemi.
 Pericord objął go rękoma i dźwignął.
 Teraz dopiero zrozumiał przyczynę milczenia przeciwnika. Nieszczęsny, padając, wykręcił swą prawą rękę, w której miał nóż, i całym ciężarem wbił go sobie w ciało.
 Śmierć nastąpiła natychmiast.
 Wynalazca usiadł na brzegu obalonej skrzynki, i wbił tępy, bezmyślny wzrok w ścianę...
 A nad nim wciąż huczał i warczał „Motor Brown-Pericord“...
 Tak przesiedział kilka minut, a może, któż wie? kilka godzin.
 Tysiąc obłędnych myśli roiło się w jego rozognionym mózgu. Oto stał się mimowolnym powodem śmierci towarzysza... Ale czy kto da temu wiarę? Ubranie miał krwią zbroczone... Wszystko świadczy przeciwko niemu... Najlepiej będzie uciec!