Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/124

 — To dobrze, to bardzo dobrze. Ale teraz niech mnie pan pohuśta tak, jak to robi mój tatuś!
 — Ależ, owszem... Przypominasz mi, dziecko, moją małą córeczkę, która też była miłą i grzeczną, jak i ty. Niech cię Pan Bóg darzy szczęściem!
 — A czy pan bardzo kochał swoją córeczkę? Bo mój tatuś to mnie bardzo kocha.
 — Kochałem ją nad życie. Co rozkazała, to zawsze spełniłem.
 — Więc i ja pana bardzo kocham! Czy chce mnie pan pocałować?
 — Ależ, naturalnie. Ten pocałunek będzie dla ciebie, a ten dla niej. Teraz ty mi ją zastępujesz, więc co każesz: — to spełnię.
 Ucieszona Abby aż zaklaskała w rączki. Nagle, usłyszawszy warczenie bębna, krzyknęła: —
 — Żołnierze idą! Żołnierze! Panie Generale, Abby chce ich widzieć!
 — Za chwilę ich ujrzysz, moja droga, ale przedtem musisz spełnić moją prośbę.
 W tym momencie wkroczył do komnaty oficer i zaraportował:
 — Już są tam!
 Lord Protektor podał Abby trzy małe gałki z wosku: dwie białe, a jedną czerwoną. Czerwona gałka miała wskazać tego z trzech pułkowników, który miał był ponieść karę śmierci...
 — Och, jaka to śliczna, ta czerwona gałka! Czy mogę ją zabrać z sobą?
 — Nie, dziecko, nie można. Usuń teraz nieco kotarę, zasłaniającą otwarte drzwi, a ujrzysz w są-