Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/126

 — Co takiego? — pyta zdziwiona Abby.
 — Muszę go stąd wyprowadzić. Bardzo mi przykro...
 — Wyprowadzić? Dokąd? Ja nie pozwolę! Mama jest chora, więc przyszłam po tatusia!
 Z temi słowy wdrapała się na plecy ojca, i owinęła rączkami mu szyję.
 — No, chodź już, chodź, tatuńciu...
 Pułkownik z rozpaczą spojrzał na Abby.
 — Moja biedna dziecino, nie mogę pójść z tobą — szepnął głucho.
 Abby zsunęła się z pleców ojca, podbiegła do oficera i, tupiąc nóżką, krzyknęła wzburzona:
 — Powiadam wam, że mamusia leży chora. Pozwólcie tatusiowi iść ze mną. Ja tak chcę!
 Widząc, że jej słowa nie skutkują — pobiegła do sąsiedniej komnaty, skąd za chwilę wróciła, prowadząc za rękę Cromwella.
 Na widok Lorda Generała rozmowy ucichły. Oficerowie zasalutowali, żołnierze sprezentowali broń.
 — Zatrzymaj ich, panie! Moja mamusia jest chora, więc przyszłam tu po tatusia, a oni chcą go gdzieś zaprowadzić!
 Usłyszawszy to, Cromwell zawołał:
 — On jest twym ojcem?
 — Oczywiście! To jest mój tatuś, i dlatego dałam mu najpiękniejszą gałkę! Ach, żeby pan tylko wiedział, jak ja kocham mego tatusia!
 — Co począć, Boże, co począć?! — zawołał Cromwell.