Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/76

 — Ja wcale nie chcę tego pisać, chcę tylko zobaczyć, co to znaczy.
 — Hm, to jest... muszę przyznać — dziwne. Ja przecież mogę panu powiedzieć, co to znaczy, jeśli pan — jeśli pan —
 — No, to cudownie! To mi wystarczy; będę panu niezmiernie wdzięczny.
 — In: i-n, ter: t-e-r, inter —
 — Więc pan to pisze przez „i“?
 — Tak, naturalnie!
 — Acha, to ja dlatego tak długo szukałem.
 — No dobrze, szanowny panie, ale przez jaką literę chciał pan to pisać?
 — O, tak; ja, — ja, — właściwie mówiąc, to nie wiem. Wyjąłem encyklopedję i szukałem w niej od końca sądząc, że znajdę to pod rycinami. Cóż, kiedy to bardzo stare wydanie.
 — Czcigodny przyjacielu, ryciny tego nie znalazłby pan nawet w najnowszem wy — przepraszam, drogi panie, nie weźmie mi pan za złe, jeżeli powiem, że — że — nie wygląda pan tak... inteligentnie, jak tego oczekiwałem. Bez obrazy, szanowny panie, — bez obrazy.
 — Ależ proszę, proszę! Mnie często mówiono i to ze strony ludzi, którzy nie schlebiają, i nie mogli mieć żadnego powodu do schlebiania, że ja pod każdym względem jestem wprost niezwykły. Tak — tak; mówią o tem z zachwytem.
 — Rozumiem to. Ale wróćmy do tego interviewu. Pan wie, że jest zwyczaj interviewować każdego człowieka, który zyskał rozgłos publiczny...