Strona:Mark Twain - Tom Sawyer jako detektyw.djvu/120

łem) położyłem harfę na stronie i zacząłem się wachlować gałązką palmową. Potem zaczęliśmy wraz z sąsiadem regularnie ziewać. Wkońcu sąsiad zapytał mnie:
 — Czy naprawdę nie zna pan innych motywów prócz tego, który wygrywał pan przez cały dzień?
 — Ani jednego — odpowiedziałem otwarcie.
 — A jak pan sądzi, czy mógłby pan się nauczyć czego innego? — zapytał.
 — Nigdy; próbowałem już nieraz, ale nie udało mi się.
 — To znaczy, że dosyć długo będzie pan musiał mordować ten kawałek — całą wieczność, że tak powiem.
 — Och, daj pan spokój! — westchnąłem. — Na samą myśl o tem dusza mi w pięty ucieka.
 Nowa pauza — i nowe pytanie:
 — Cieszy się pan z tego, że pan tu siedzi?
 — Staruszku — brzmiała moja odpowiedź — będę z panem szczery. Ten sposób spędzania czasu wcale nie jest podobny do pojęcia o szczęśliwości, jakie sobie wyrobiłem, chodząc do kościoła.
 — A co pan na to powie, żeby tak odejść stąd?
 — Oto moja dłoń. Ani na jednej wachcie w najbardziej psią noc nie czułem takiej nudy, jak teraz.
 No i poszliśmy. Do obłoków tymczasem szły coraz to nowe miljony ludzi, szczęśliwe i śpiewające „hosanna“; miljony innych w tym samym czasie odchodziły stamtąd; ci mieli wygląd bardzo obojętny, żeby nie powiedzieć więcej. Skie-