Strona:Mark Twain - Tom Sawyer jako detektyw.djvu/38

świetle księżyca, i obaj omal nie umarliśmy ze strachu — było to widmo Jacka Dunlapa. Powiedzieliśmy to sobie obaj natychmiast. Kilka chwil nie śmieliśmy się poruszyć; widmo zwolna przeszło koło nas i schowało się. Opamiętaliśmy się trochę i zaczęliśmy szeptać. Tom powiedział:
 — One przeważnie bywają niejasne, zamglone, jakgdyby zrobione ze mgły, a to nie było takie.
 — Tak — potwierdziłem — wcale nie zamglone. Zupełnie wyraźnie widziałem i niebieskie okulary, i bokobrody.
 — I kolor jego ubrania — spodnie w kratkę, zielone z czarnem...
 — Wełniana kamizelka, jasno czerwona z żółtem...
 — Skórzane sztylpy i jedna z nich niezapięta.
 — I ten kapelusz...
 — Rzeczywiście, dziwny kapelusz jak dla widma!
 W tem rzecz, że kapelusze tego fasonu wówczas dopiero wchodziły w modę — czarne z wąskiemi skrzydłami i bardzo wysokiem rondem, zwężonem i zaokrąglonem u góry — całkiem jak głowa cukru.
 — A nie zauważyłeś, Huck, czy włosy miał takie same, jak dawniej?
 — Nie zauważyłem. Jakoś nic nie pamiętam, co się tyczy włosów.
 — Ja też; ale ono miało torbę, to już doskonale zaobserwowałem.
 — Tak, i ja też widziałem torbę. A jak ci się zdaje, Tom, czy bywają torby-widma?
 — Także pytanie! Wiesz, Huck, ja na twojem