Strona:Mark Twain - Tom Sawyer jako detektyw.djvu/42

 — Dobrze, Huck — odpowiedział Tom z niewzruszonym spokojem. — A co powiesz, jeżeli ci oświadczę, że zupełnie nie mam zamiaru o czemkolwiek opowiadać?
 Byłem zdumiony, słysząc to, i odpowiedziałem:
 — Powiem, że żartujesz, Tomku Sawyer, ty nie możesz tego mówić na serjo.
 — Zaraz się przekonasz. A więc czy widmo było boso, czy w butach?
 — W butach! Ale cóż z tego wynika?
 — Poczekaj, niedługo zobaczysz, co z tego wynika. Więc ono było w butach?
 — Tak. Widziałem to całkiem wyraźnie.
 — Przysięgasz?
 — Tak, przysięgam.
 — I ja przysięgam. Czy wiesz, czego to dowodzi?
 — Nie. Czegóż to może dowodzić?
 — To dowodzi, że mordercy nie zabrali brylantów.
 — Niech to djabli! Dlaczego tak myślisz?
 — Nietylko myślę tak, ale jestem tego pewny. Czyż nie widzieliśmy, że widmo miało niebieskie okulary, spodnie w kratkę, bokobrody i nawet torbę w rękach? I jeżeli miało jego buty, to dowodzi, że one nie zostały zdjęte przez morderców, a jeżeli nie, to już nie wiem, co się nazywa dowodami.
 Pomyślcie no, co za głowę miał ten chłopak! Przecież ja także miałem oczy i byłem przytomny, ale nigdy nie przychodziły mi do głowy podobne myśli. Tom Sawyer miał szczególną naturę. Kiedy Tom spojrzy na jakiś przedmiot, ten jak żywy zaczyna mu opowiadać o wszystkiem — niczem