Strona:Mark Twain - Tom Sawyer jako detektyw.djvu/96

wie o tem. Ukradł je swemu bratu, Jackowi, gdy ten leżał zabity, a Jack ukradł je swym dwóm towarzyszom; ale Jupiter nie kradł ich świadomie; i on chodził z niemi tu cały miesiąc. Tak, panie sędzio, ten biedak cały miesiąc nosi przy sobie klejnoty, ocenione na dwanaście tysięcy dolarów. Tak, panie sędzio, te brylanty znajdują się przy nim i teraz.
 — Proszę go zrewidować, szeryfie — powiedział sędzia.
 Rozkaz został wykonany. Szeryf zrewidował go jak najbardziej drobiazgowo, zbadał jego kapelusz, skarpetki, fałdy i szwy na ubraniu, buty — słowem wszystko, a Tom stał zupełnie niewzruszony, gotując nowy „efekt.” Wreszcie szeryf skończył rewizję, miny wszystkich były rozczarowane, a Jupiter powiedział:
 — No i cóż? Czy nie mówiłem panu tego?
 Wtedy Tom udał, że się głęboko nad czemś namyśla, i zaczął się drapać w skroń. Nagle podniósł głowę i powiedział:
 — Aha, teraz zrozumiałem! Zupełnie zapomniałem o tem.
 To była nieprawda: wiedziałem, że o niczem nie zapomniał.
 — Może będzie ktoś tak dobry — ciągnął Tom — i pożyczy mi małe, maleńkie dłótko? Takie dłótko znajdowało się w torbie pańskiego brata, panie Jupiterze, ale pan naturalnie nie przyniósł go tutaj.
 — Nie, nie przyniosłem. Wyrzuciłem je.
 — Stało się tak dlatego, że pan nie wiedział, naco ono było potrzebne.
 Jupiter tymczasem włożył buty, i gdy dłótko,