a więc partyę, co krakowską insurekcyę 1846 roku do życia powołała.
W Niemczech, skoro tylko burżuazya występuje rewolucyjnie, stronnictwo komunistyczne walczy z nią wspólnie przeciw absolutnej monarchii, feodalnej własności ziemskiej i małomieszczaństwu.
Nie wolno wszakże komunistom w robotach swoich ani na chwilę zapominać o konieczności wyrobienia wśród robotników możliwie jasnej świadomości wrogiego antagonizmu między burżuazyą a proletaryatem. Koniecznem to jest, aby społeczne i polityczne warunki, jakie panowanie burżuazyi sprowadzi, dostarczyły proletaryatowi takąż samą broń przeciw burżuazyi, aby po zwaleniu klas reakcyjnych można było natychmiast walkę przeciw burżuazyi rozpocząć.
Na Niemcy komuniści zwracają szczególną uwagę, gdyż znajdują się one w przededniu rewolucyi burżuazyjnej, ponieważ zaś przewrót ten warunkowany będzie przez postępy cywilizacyi i przez nierównie większy rozwój proletaryatu, niż to było w Anglii w wieku XVII i we Francyi w XVIII, przeto burżuazyjna rewolucya niemiecka może być tylko przedburzą rewolucyi proletaryatu.
Jednem słowem, komuniści popierają wszędzie wszelki rewolucyjny ruch przeciw istniejącym stosunkom społecznym i politycznym.
We wszystkich wszakże tych ruchach podnoszą oni kwestyę własności jako kwestyę zasadniczą ruchu, nie bacząc na to, czy formy tej własności są mniej lub więcej rozwinięte.
Komuniści pracują wreszcie wszędzie nad połączeniem i porozumieniem się stronnictw demokratycznych wszystkich krajów.
Komuniści za niegodne uważają ukrywać swoje poglądy i zamiary. Wyznają oni otwarcie, że ich cele dopięte będą jedynie przez gwałtowny przewrót całego dotychczasowego ustroju społecznego. Niech drżą klasy panujące przed rewolucyą komunistyczną. Proletaryat nie ma w niej do stracenia nic prócz więzów swoich, a zdobyć może świat cały.
