Strona:Martwe dusze.djvu/129

 — Tyś jednak nie zrobił tego, co ci kazałem, rzekł Nozdrew obracając się do Porfirego, przyglądając się brzuchowi psiaka. — Zapomniałeś go wyczesać?
 — Owszém, wyczesałem go.
 — A zkądże ma pchły?
 — Nie mogę wiedzieć, może być, że się w bryce znalazły.
 — Łżesz, łżesz, aniś myślał czesać; sądzę raczéj, żeś mu jeszcze, durniu, swoich napuścił. Popatrz jeno, Cziczikow, jakie uszy, pomacaj ręką.
 — Po co? ja i tak widzę: dobrego pomiotu! odpowiedział Cziczikow.
 — Tylko proszę cię, naumyślnie pomacaj.
 Cziczikow, chcąc mu dogodzić, wziął szczenię za uszy i rzekł:
 — Dobry będzie pies.
 — A nos, czujesz, jaki zimny! weźże go za nos.
 Nie chcąc mu się sprzeciwiać, Cziczikow pomacał i nos, mówiąc:
 — Węch doskonały.
 — Prawdziwy wyżeł kurlandzki, mówił Nozdrew; — już dawno miałem ochotę na takiego psa. Porfiry, odnieś go.