Strona:Martwe dusze.djvu/144

wiedliwiał, nie zważając, że już od dawna siedział na bryczce, że od dawna wyjechał za wrota i że teraz przed nim było puste pole. Można przypuścić, że żona nie dowiedziała się szczegółów o jarmarku.
 — Dureń! mówił Nozdrew, stojąc przed oknem i patrząc na odjeżdżającą bryczkę. A jak się spieszy! Dobrego ma konia na przyprzążce, dawno mnie na tego konia bierze ochota. Ale z tym mazgajem nie można żadnego zrobić interesu.
 Przeszli następnie do innego pokoju; Porfiry podał świece, a Cziczikow spostrzegł w rękach gospodarza talią kart, która, nie wiedzieć, zkąd się wzięła.
 — Co myślisz, bracie, rzekł Nozdrew, zgiąwszy karty tak, że papier, w którym były zawinięte, popękał na wszystkie strony. — Dla przepędzenia czasu trzymam bank z trzystu rubli.
 Cziczikow udał, że nie słyszy, i obracając się do niego, jakby sobie coś nagle przypomniał:
 — A, żeby nie zapomnieć: mam do ciebie prośbę.
 — Jaką?
 — Daj naprzód słowo, że ją spełnisz.
 — Ale o co rzecz idzie?
 — Daj tylko słowo.
 — Dobrze, daję ci je.