Strona:Martwe dusze.djvu/145

 — Słowo honoru?
 — Słowo honoru.
 — Oto interes: u ciebie zapewne, od czasu ostatniéj rewizyi, nie mało chłopów musiało umrzeć?
 — Umarło. Ale cóż z tego?
 — Przepisz ich na mnie, to jest na moje imię.
 — Dla czego?
 — Bo mi się to przyda.
 — Ale na co?
 — Potrzebuję, w tém już moja sprawa, słowem potrzebuję.
 — Ty pewno coś knujesz. Przyznaj się, co?
 — Zdaje ci się tylko, czy można zrobić co wielkiego z tą lichotą.
 — W takim razie na co ci się to przyda?
 — Jakiś ty ciekawy! Tobie każdéj drobnostki chciałoby się ręką dotknąć, a nawet powąchać.
 — Dla czego ty nie chcesz powiedzieć? Więc tak będzie: póki nie powiesz, nic nie zrobię!
 — Jakaż dla ciebie korzyść, jak się dowiesz? Tak sobie tylko, przyszła mi fantazya. A z twojéj strony nie honorowo słowo dałeś, a teraz się cofasz.
 — Jak sobie chcesz, jednak nic nie wskórasz, póki nie powiesz.