Strona:Martwe dusze.djvu/155

nawet uprzedzić, że ja prawie wcale grać nie umiem, chyba że mi dasz co naprzód.
 „Spróbuję“, pomyślał Cziczikow, „zagram z nim w warcaby? W warcaby ja kiedyś nie źle grałem, a szachrować w tę grę trudno.“
 — Zgadzam się, niech i tak będzie, zagramy w warcaby.
 — Dusze idą w stu rublach.
 — Dla czego? dostatecznie jeśli pójdą w pięćdziesięciu.
 — Nie, co to za stawka pięćdziesiąt? Lepiéj ja dodam co do martwych, albo szczeniaka, albo złotą pieczątkę od zegarka.
 — Niech i tak będzie! rzekł Cziczików.
 — Ile dajesz mi naprzód? rzekł Nozdrew.
 — A to z jakiéj racyi? naturalnie że nic.
 — Pozwól przynajmniéj, żebym zrobił pierwsze dwa pociągnienia.
 — Nie chcę, ja sam gram nie tęgo.
 — Wiemy, jak wy nie tęgo gracie! rzekł Nozdrew, robiąc posunięcie.
 — Dawno téż warcabów w ręku nie miałem! mówił Cziczików, robiąc także posunięcie.
 — Wiemy, jak wy nie tęgo gracie, rzekł Nozdrew posuwając warcabę.
 — Dawno téż warcabów w ręku nie miałem! mówił Cziczików, robiąc posunięcie.