Strona:Martwe dusze.djvu/193

 — Co to, dziesięć! Dajcie chociaż pięćdziesiąt.
 Cziczików chciał się wymówić, że nie ma pieniędzy z sobą, ale Sobakiewicz tak twierdząco utrzymywał, że pieniądze ma, że musiał wyjąć jeszcze piętnaście rubli i rzekł:
 — Niech i tak będzie, oto jeszcze piętnaście rubli, razem będzie dwadzieścia pięć. Proszę tylko o rewersik.
 — Po cóż wam rewersik?
 — Już taki, widzicie, jest zwyczaj. Człowiek nie pewny godziny...... Wszystko się może zdarzyć.
 — Dobrze, dajcie tu pieniądze.
 — Po co wam pieniądze? one są, oto, u mnie w ręku, jak tylko rewers napiszecie, to zaraz je weźmiecie.
 — Jak ja mam pisać rewers? Trzeba przedtém widzieć pieniądze.
 Cziczikow wypuścił z rąk papierki, a Sobakiewicz zbliżywszy się do stołu przycisnął je palcem lewéj ręki, a prawą pisał na karteczce, jako zadatek, dwadzieścia pięć rubli za sprzedane dusze w całości odebrał. Napisawszy rewers, jeszcze raz przejrzał papierki.
 — Jakiś stary ten papierek! rzekł przyglądając się jednemu z nich przy świetle; — troszeczkę