Strona:Martwe dusze.djvu/231

 Miasto dało się zaraz uczuć łoskotem i trzęsieniem bryczki po nierównym bruku, która wreszcie wpadła jak do jaskini — w bramę zajazdu. Wyleciał na spotkanie Cziczikowa Piotrek i hotelowy sługa. Czy kontent był Piotrek z powrotu pana, nie można wiedzieć, ale spojrzał w oczy Selifanowi, i twarz jego zwykle różowa, przybrała wyraz łagodniejszy.
 — Długo pan jeździł, rzekł sługa hotelowy świecąc na wschodach.
 — Tak, odpowiedział Cziczików, gdy wszedł na górę. — A ty, co?
 — Bogu dzięki! — Wczoraj przyjechał jakiś porucznik, zajął szesnasty numer.
 — Porucznik?
 — Niewiadomo jaki, z Riazania, gniademi końmi.
 — Dobrze, dobrze, prowadź się dobrze i na przyszłość! rzekł Cziczików, i wszedł do swego pokoju. Przechodząc przez przedpokój, pokręcił nosem i rzekł do Piotrka: — Okna byś chociaż pootwierał!
 — Ja je otwierałem, odpowiedział Piotrek, i zełgał. Zresztą i sam Cziczików wiedział, że on łże, ale nie chciał już nic mówić. Po takiéj podróży, czuł się mocno zmęczonym. Obstalowawszy bardzo lekką kolacyą, składającą się jedynie