Strona:Martwe dusze.djvu/244

zostawali w takiém położeniu. Z kwadrans Maniłów trzymał w obydwóch rękach rękę Cziczikowa. W najgorętszych słowach wyraził, jak pędził z domu, żeby uściskać Pawła Iwanowicza. Rozmowa skończyła się komplementem, którego możnaby użyć tylko dla panny, z którą się ma tańcować. Cziczikow otworzywszy usta, nie wiedział, co na to odpowiedzieć, gdy Maniłow wyjął z pod futra zwitek papierów przewiązanych różową wstążeczką.
 — A to co?
 — Chłopi! odpowiedział Maniłow.
 — A! Cziczikow papier rozwiązał, przebiegł oczami, i zdziwił się, że tak ładnie było napisane: — Śliczny charakter, rzekł, nie trzeba nawet przepisywać. Nawet obwódka jest naokoło! Któż to taką estetyczną obwódkę zrobił?
 — Już proszę was, nie pytajcie się, odpowiedział Maniłów.
 — To wy?
 — Nie, żona.
 — Ah mój Boże! wstyd mi na prawdę, że byłem przyczyną takiéj pracy.
 — Dla Pawła Iwanowicza nie ma żadnéj pracy.
 Cziczikow ukłonił się. Dowiedziawszy się Maniłow, że on idzie do izby dla sporządzenia