Strona:Martwe dusze.djvu/248

było zaraz z tego, że to był człowiek stateczny, — a nie jak młody gaduła i wietrznik. Iwan Antonowicz miał, o ile się zdawało, przeszło pięćdziesiąt lat; włosy miał czarne, gęste; środek jego twarzy wystąpił naprzód i poszedł ku nosowi; jedném słowem była to twarz, którą zowią kuflowatą.
 — Raczcie powiedzieć, czy tu jest wydział co do kupna? powtórzył Cziczikow.
 — Tu, rzekł Iwan Antonowicz, podnosząc oczy i zaczynajac znowu pisać.
 — A mam właśnie interes, ot taki: kupiłem u różnych obywateli tutejszego powiatu, chłopów — dla przeniesienia w inne strony; akta mam, trzeba tylko podpisać i zaciągnąć do ksiąg.
 — A sprzedający czy są obecni?
 — Niektórzy są, a od drugich mam upoważnienie.
 — A prośbę przynieśliście?
 — Jest i prośba. Chciałbym, bo mi się bardzo spieszy... zatém czy nie możnaby dziś jeszcze interesu załatwić?
 — Dziś?... dziś nie można, odpowiedział Iwan Antonowicz. — Trzeba zobaczyć, czy nie ma jakich przeszkód.
 — Zresztą co do tego, żeby przyspieszyć in-