Strona:Martwe dusze.djvu/308

 — W saméj rzeczy.... naprawdę, przyznam się sama! odpowiedziała tylko przyjemna dama.
 — Jak wy sobie chcecie, a ja za nic w świecie nie będę tego naśladować.
 — Ja sama także.... naprawdę, jak pomyśleć, do czego dochodzą czasami te mody.... do niczego nie podobne! Siostra przysłała mi fason, naumyślnie żartem; szwaczka moja Melania wzięła się do szycia.
 — Więc wy macie fason! zawołała z bijącém sercem dama przyjemna w każdym względzie.
 — Mam, siostra mi przywiozła.
 — Duszko moja najdroższa, pożyczcie mi fasonu w imię wszystkiego, co jest dla was najświętsze!
 — Ah! ja już dałam słowo Praskowii Feodorownie, chyba po niej.
 — Któż będzie nosił po Praskowii Feodorownie? To by było za nadto oryginalnie z waszéj strony, jeżeli będziecie woleli cudzych od swoich.
 — Wszak ona także moja ciotka.
 — Ona ciotka, Bóg wie jaka: ze strony mężowskiéj.... Nie Zofio Iwanowno, ja o tém słyszeć nawet nie chcę; to już przechodzi wszystko — wy chcecie mnie tak ubliżyć.... widać już wam się naprzykrzyłam, chcecie widać zerwać ze mną wszystkie stósunki.