Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/61

sąsiedniej wioski, ażeby uprosić rybaków o pomoc.
 Rzeka coraz gwałtowniej wzbierała, pieniła się, syczała, jęczała, jedne fale pokrywały inne, zabierały wszystko, co napotykały po drodze — drzewo, słomę, deski... Później wody wezbrały, zatopiły łąki, pola, ogrody... ale to był już ostatni wysiłek fal.
 Uspokoiła się nareszcie rzeka i tylko kiedy niekiedy pędził po niej jakiś spóźniony kawałek lodu.
 Ku wieczorowi rozeszła się po mieście radosna wieść, że dzieci zostały uratowane. Dokonali tego rybacy z sąsiedniej wioski, wywijając zręcznie wiosłami.
 — A to mi zuch dziewucha! — powtarzali ludzie.
 — Dziewucha niby chłop, taka śmiała — żartowały dziewczęta.
 — Jabym tam nie poszła — mówi jedna.
 — Ani ja — odzywa się druga.
 Matka dzielnej dziewczyny przed chwilą dopiero dowiedziała się o wszystkiem, bo na robocie była. To też strasznie się przeraziła, gdy ujrzała rybaka, niosącego jej córkę naręku.