Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/104

 — Ee!... kazanie zostaw pastorowi, a sam nogi zbieraj, co możesz, bo nie zdążymy.
 Swojem żylastem ramieniem trzymał go, jak obręczą i wiódł.
 Nogi się im ślizgały, śnieg pod podeszwy nabijał, wiatr W plecy dął.
 Taam Jenzen klął pod nosem, Matthisen upominał:
 — Dajcie pokój, stary!... Dzieciątko usłyszy.
 — To i cóż?..
 — To przecież Wigilia dziś!...
 — To i cóż?..
 Mruczał zły, markotny, opryskliwy, ale towarzysza podpierał, jak dziecko, i przyciskał do siebie, jakby go unosił nad ziemią.
 Mrok już zapadał, szarzało na niebie, w powietrzu gwizdało coś i brzęczało, mewy krążyły jeszcze za żerem, wieczór się robił szybko, zimowy, mroźny wieczór.
 Na brzegu wyspy zaczęły wyskakiwać iskierki;światła przez kwadratowe szyby było widać w oknach domów. Pies jakiś wył daleko...
 Na niebie księżyc blady, przezroczysty, jak pieczątka z opłatka, wyrzynał się z tła szafirowego,
 Byli już blizko lądu; pół godziny drogi najwięcej mieli przed sobą, ale Taam poczuł, że mu Matthisen zwisa coraz bardziej i że go prawie wlec musi.
 Przystanął, odetchnął głęboko, rzemień w pasie zacieśnił i patrzył przed siebie, jakby z namysłem;rzucił okiem na swego towarzysza i splunął.
 Eryk Matthisen, miał powieki spuszczone, usta