Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/117

 — A to kanalie!... to wyrodki!...
 Nie przyszło mi nawet do głowy wówczas, aby tych kilkanaście wierszy druku mogło pociągnąć za sobą tak skandaliczne następstwa.
 — Więc ty przypuszczasz, że to z powodu tego artykułu? — zagadnąłem Dryziewicza,
 — Nie przypuszczam, ale jestem pewny — odparł — przecież mi wyraźnie zapowiedział przed uderzeniem, o co mu chodzi.
 — I cóż to za ludzie?... kto to taki?..
 — Czy ja wiem!... artykuł przyniósł mi Lubczyński i zapewniał, że sprawdził fakt na własne oczy; utrzymuje, że dał staremu nawet jałmużnę, a ten mu opowiedział osobiście całą historyę. Nie mogłem pominąć takiego gorszącego faktu, uważałem, iż należy skarcić winnych publicznie. To jest przecież obowiązkiem dziennika!...
 — Tak, niezaprzeczenie — ale to był wypadek zanadto drażliwy — wtrąciłem; — wiesz, że Lubczyński lubi czasem przesadzać. Jego wiadomości nie zawsze bywają wiarogodne.
 — Nie podałem też żadnych nazwisk, ani bliższych wskazówek. A zresztą, trudno mi osobiście sprawdzać każdą reporterską wiadomość!...
 — Hm!...w każdym razie paskudna sprawą.
 — A, paskudna.
 — Kto wie, czy cię Lubczyński nie wpakował w jakie błoto!
 — A licho go wie!... może.
 — Poślij że zaraz po niego.
 — Już posłałem.