Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/127

czajem „zrektyfikował“ jakiemś obrzydliwenm czernidłem, aby mieć jeszcze bardziej marsową i groźną minę, zastosowaną do okoliczności.
 — Jutro będzie piękniejszy! — odparł z naciskiem.
 — Dlaczego?
 — Bo jutro o tej porze będziemy wracali z satysfakcyą, zostawiwszy na placu trupa.
 Oczy mu przy tem krwiożerczo błysnęły, jak u prawdziwego wilka morskiego.
 — Tak sądzisz? — spytałem.
 Spojrzał na mnie z urazą, że śmiałem wątpić, i odchrząknął tak mocno, jakby miał w gardle moździerz do strzelania na wiwat.
 Jechaliśmy jakiś czas w milczeniu; nagle Pukalski zwrócił się do mnie oburzony i spytał:
 — Cóż to?.. ty ziewasz?...
 Myślałem, że się rzuci na mnie.
 — A no ziewam!.... dziwi cię to?.. niewyspany jestem — rzekłem spokojnie.
 — Niewyspany jakto można być niewyspanym!... ja nie wiem, czy dwie godziny spałem dzisiaj.
 — A cóżeś robił?..
 — Jakto co?.. musiałem przecież przygotować wszystko do jutrzejszego pojedynku. Zaraz w nocy pojechałem do Rzedzińskiego po pistolety, wyciągnąłem go z łóżka i kazałem sobie broń oddać. To najważniejsze!...
 — Tak?...
 — A cóż ty myślisz, że jabym im pozwolił stanąć na placu, nie wypróbowawszy wpierw moich