Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/143

 I jak tu było żądać zadosyćuczynienia od tego pana Ignacego Bielaka, który zrobił skandal naszemu koledze i przyjacielowi, głośny już zapewne w tej chwili w całem mieście i objaśniany najopaczniejszemi może domysłami i dodatkami?!...
 Położenie Dryziewicza było fatalne; odczuwaliśmy to obaj, jako sekundanci, i rozumieli, że gdyby go ten pan Ignac ubił na miejscu, albo wprost zamordował, nie dopuściwszy nawet do strzału, to mniejby go jeszcze pokrzywdził, aniżeli upokorzywszy tak bardzo w opinii publicznej, bez możności poszukania sobie za to satysfakcyi.
 Wiedzieliśmy, jak to wyzyska „konkurencya“, jak przekręci złośliwość ludzka, jak skorzystają z tego przeciwnicy; rozmaże się to, rozbabrze na plotkarskich językach, jeżeli plama będzie musiała zostać niewywabioną.
 Pukalski też uprojektował sobie za jakąbądź cenę doprowadzić do pojedynku.
 — Więc to znaczy — odezwał się do Bielaka — że pan się bić nie myśli?
 — Owszem, panie, na kułaki!...
 — Pan daruje, ale takie żarty są niestosowne — zwrócił mu uwagę urażony Admirał. — Krótko mówiąc, pan odmawia pojedynku?
 — To się rozumie... ja się tam w pojedynki żadne nie bawię.
 — I nie stanie pan panu Dryziewiczowi?
 — Nie.
 — Ani żadnemu z nas według przyjętego zwyczaju?